Hoy estamos ante uno de los mayores exponentes del renacimiento de la lengua griega moderna,
considerado entre los grandes del siglo XX. Como tantas veces ocurre, su gran difusión se produjo
tras su muerte, ya que apenas publicó en vida. Su influjo se deja sentir en la poesía de la experiencia
(en España, Jaime Gil de Biedma). Kavafis, como en el pensamiento griego antiguo, incide en el concepto
de que la historia es cíclica.
Son los esfuerzos nuestros, de los desventurados,
son los esfuerzos nuestros igual que los troyanos.
Un poco conseguimos; luego nos reponemos
otro poco; y empezamos
a mantener audacia y buenas esperanzas.
son los esfuerzos nuestros igual que los troyanos.
Un poco conseguimos; luego nos reponemos
otro poco; y empezamos
a mantener audacia y buenas esperanzas.
Pero siempre algo surge y nos detiene.
Aquiles en el foso enfrente de nosotros
sale y con grandes voces nos espanta.
Son los esfuerzos nuestros igual que los troyanos.
Creemos que con ánimo y con intrepidez
podríamos cambiar el rencor de la suerte,
y nos quedamos fuera para seguir luchando.
Mas cuando sobreviene la gran crisis,
nuestro arrojo y valor desaparecen;
se turba nuestra alma, se entorpece;
y en torno de los muros escapamos
buscando protegernos con la fuga.
Pero nuestra caída es cierta. Arriba,
sobre la alta muralla, comenzó ya el lamento.
Sollozan sentimientos, recuerdos de otros días
mientras Príamo y Hécuba tristemente nos lloran.
Konstantinos Kavafis (Alejandría, Egipto, 1863-1933), Troyanos
Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—
Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—
Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.
Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης, Τρώες
Últimos Poemas de viernes publicados:
No hay comentarios:
Publicar un comentario