Grifaldo Toledo, Jorge

jueves, 31 de mayo de 2012

"el paraíso está en otra esquina"
(juego popular)

Había partido en su busca
convencida de su éxito:
donde otros habían fracasado
ella lograría encontrarlo.

Obsesionada por completo
lo buscó hasta en las ruinas de los parques
en el subsuelo maloliente de la Acrópolis
en las visiones inducidas por las drogas,
en tantos y tantos sitios
que ya no llevaba la cuenta...

Por supuesto, no había tenido suerte...
hasta ahora...

Ahora tenía un plan:
tenía una esquina perfecta
tapizada de cartones...

... esperaría a que el Paraíso pasara por ella.

viernes, 11 de mayo de 2012

Poema de Viernes (a través de Mª Pilar Couceiro)

Otro nuevo viernes... otro nuevo poema compartido por Piluka...



Budismo moderno

Tenga, doctor, esta tijera y... corte
mi primera persona del singular;
¿qué importa que la coman sabandijas,
las de mi corazón, tras de la muerte?

Ay, un buitre se posó en mi destino,
también las diatomeas de este lago;
la cápsula criptógama se desbroza,
al contacto de mi fuerte diestra.

Así pues, que mi vida se disuelva
lo mismo que una célula caída,
como la aberración de un huevo infértil;

pero el conjunto abstracto de nostalgias
agita todavía las estrofas
del postrer verso que hago en este mundo. 

Augusto de Carvalho Rodrigues dos Anjos
(Cruz do Espírito Santo (Brasil) 1884- Leopoldina (Brasil), 1914)


Tome, Dr., esta tesoura, e... corte
Minha singularíssima pessoa.
Que importa a mim que a bicharia roa
Todo o meu coração, depois da morte?

Ah! Um urubu pousou na minha sorte!
Também, das diatomáceas da lagoa
A criptógama cápsula se esbroa
Ao contato de bronca destra forte!

Dissolva-se, portanto, minha vida
Igualmente a uma célula caída
Na aberração de um óvulo infecundo;

Mas o agregado abstrato das saudades
Fique batendo nas perpétuas grades
Do último verso que eu fizer no mundo!
(enviado el 11/05/12)

viernes, 4 de mayo de 2012

Poema de Viernes (a través de Mª Pilar Couceiro)

Y hoy comparto el poema que ha enviado Piluka de Ekaterina Yosifoba y otro de Shakespeare



Llanto dulce, incesante, continua gota de sudor
calando la epidermis de la Tierra,
jugo sin fin. 
Densa hierba, cercana de nosotros,
donde insectos de largas patas
espejean su piel brillante.
Labrado lecho, continuación del día
para esa noche de multitudes
con sabor de alguien desconocido.
Diurnas mariposas, efímeras abejas,
que una mujer batea
entre nubes de espuma.
El pulso se hace canto
como una melodía
sin nombre conocido.
Nombres llenos de agua,
pero sólo tu nombre
es canción única.
Cuando el barco zarpaba se ahogó el nombre,
ahora la canción es diferente
y la verdad distinta.
Ekaterina Yosifoba (Kiustendil, Bulgaria, 1941) El manantial
***
Сладък плач неспирно, капка сладка пот неспирно
по кожата дълбока на земята,
сок неспирен.
Завъртат се край теб треви нагъсто,
отражения и дългокраки буболечки
по ципата ти бляскава и кратка.
Корито издълбано по-надолу,
денем за стадото,
нощем незнайно за кого.
Денем пеперуди и пчели,
жена с бухалка,
облаците пяна.
Песента е
като пулс,
без име.
Ще носи после имена водата,
но ти без име ще останеш,
певецо пръв.
Когато лодки и удавници заплуват,
песента е друга.
И друга истината.
Екатерина Йосифова Изворът
(enviado el 04/05/12)

Déjame confesar que somos dos 
aunque es indivisible el amor nuestro, 
así las manchas que conmigo quedan 
he de llevar yo solo sin tu ayuda.

No hay más que un sentimiento en nuestro amor 
si bien un hado adverso nos separa, 
que si el objeto del amor no altera, 
dulces horas le roba a su delicia. 

No podré desde hoy reconocerte 
para que así mis faltas no te humillen, 
ni podrá tu bondad honrarme en público 
sin despojar la honra de tu nombre. 

Mas no lo hagas, pues te quiero tanto 
que si es mío tu amor, mía es tu fama.

Soneto XXXVI
William Shakespeare (Stratford-upon-Avon, 1564-1616)




Let me confess that we two must be twain, 
Although our undivided loves are one: 
So shall those blots that do with me remain 
Without thy help by me be borne alone.

In our two loves there is but one respect, 
Though in our lives a separable spite, 
Which though it alter not love's sole effect,
Yet doth it steal sweet hours from love's delight.

I may not evermore acknowledge thee, 
Lest my bewailed guilt should do thee shame,
Nor thou with public kindness honour me, 
Unless thou take that honour from thy name:

But do not so; I love thee in such sort 
As, thou being mine, mine is thy good report.

Sonnet 36
William Shakespeare (Stratford-upon-Avon, 1564-1616)



Editado por Couceiro, 2012
(enviado el 24/02/12)