Poema de Viernes (a través de Mª Pilar Couceiro)

Y hoy comparto el poema que ha enviado Piluka de Ekaterina Yosifoba y otro de Shakespeare

Llanto dulce, incesante, continua gota de sudor
calando la epidermis de la Tierra,
jugo sin fin. 

Densa hierba, cercana de nosotros,
donde insectos de largas patas
espejean su piel brillante.

Labrado lecho, continuación del día
para esa noche de multitudes
con sabor de alguien desconocido.

Diurnas mariposas, efímeras abejas,
que una mujer batea
entre nubes de espuma.

El pulso se hace canto
como una melodía
sin nombre conocido.

Nombres llenos de agua,
pero sólo tu nombre
es canción única.

Cuando el barco zarpaba se ahogó el nombre,
ahora la canción es diferente
y la verdad distinta.

Ekaterina Yosifoba (Kiustendil, Bulgaria, 1941) El manantial

***

Сладък плач неспирно, капка сладка пот неспирно
по кожата дълбока на земята,
сок неспирен.

Завъртат се край теб треви нагъсто,
отражения и дългокраки буболечки
по ципата ти бляскава и кратка.

Корито издълбано по-надолу,
денем за стадото,
нощем незнайно за кого.

Денем пеперуди и пчели,
жена с бухалка,
облаците пяна.

Песента е
като пулс,
без име.

Ще носи после имена водата,
но ти без име ще останеш,
певецо пръв.

Когато лодки и удавници заплуват,
песента е друга.
И друга истината.

Екатерина Йосифова Изворът

(enviado el 04/05/12)

Déjame confesar que somos dos 

aunque es indivisible el amor nuestro, 

así las manchas que conmigo quedan 

he de llevar yo solo sin tu ayuda.

No hay más que un sentimiento en nuestro amor 

si bien un hado adverso nos separa, 

que si el objeto del amor no altera, 

dulces horas le roba a su delicia. 

No podré desde hoy reconocerte 

para que así mis faltas no te humillen, 

ni podrá tu bondad honrarme en público 

sin despojar la honra de tu nombre. 

Mas no lo hagas, pues te quiero tanto 

que si es mío tu amor, mía es tu fama.

Soneto XXXVI

William Shakespeare (Stratford-upon-Avon, 1564-1616)

Let me confess that we two must be twain, 

Although our undivided loves are one: 

So shall those blots that do with me remain 

Without thy help by me be borne alone.

In our two loves there is but one respect, 

Though in our lives a separable spite, 

Which though it alter not love's sole effect,

Yet doth it steal sweet hours from love's delight.

I may not evermore acknowledge thee, 

Lest my bewailed guilt should do thee shame,

Nor thou with public kindness honour me, 

Unless thou take that honour from thy name:

But do not so; I love thee in such sort 

As, thou being mine, mine is thy good report.

Sonnet 36

William Shakespeare (Stratford-upon-Avon, 1564-1616)

Editado por Couceiro, 2012

(enviado el 24/02/12)